Ανάφη

Μικρό ελληνικό νησί, που ανήκει στο σύμπλεγμα των Κυκλάδων. Μέχρι που ενσωματώθηκε με τα Δωδεκάνησα, αποτελούσε το τελευταίο προς ΝΑ υπολογίσιμο, κατοικημένο νησί της Ελλάδας. Βρίσκεται 12 μίλια ανατολικά της Σαντορίνης. Έχει έκταση 38 τετρ. χλμ. και πληθυσμό 353 κατοίκους. Είναι νησί άδεντρο, ορεινό και βραχώδες. Το νερό του είναι πολύ λίγο. Παρουσιάζεται έντονο το φαινόμενο της αποδημίας, επειδή το νησί είναι φτωχό και δεν έχει να προσφέρει καμιά άνεση στους κατοίκους του. Ανήκει στην επαρχία της Θήρας του νομού Κυκλάδων. Παράγει ωραίο καθαρό μέλι, κρασί και ελάχιστα άλλα προϊόντα. Οι κάτοικοι του νησιού ασχολούνται με την κτηνοτροφία και την αλιεία.

Ιστορία

Το φτωχό αυτό νησάκι έχει πλούσια ιστορία, που αρχίζει από τη μυθολογική παράδοση για την Αργοναυτική εκστρατεία. Όπως αναφέρει λοιπόν η μυθολογία, ενώ οι Αργοναύτες πάλευαν με τη θαλασσοταραχή και κινδύνευαν να πνιγούν, φανερώθηκε μπροστά τους κάτω από τη λάμψη του ήλιου η μικρή Ανάφη.

Από τη νεώτερη ιστορία του νησιού είναι γνωστό ότι, το 1207, έπεσε στα χέρια του Βενετού ευπατρίδη Λεονάρδου Φώσκολου. Οι διάδοχοί του διώχτηκαν το 1269 από τον Αναφαίο πειρατή Ιωάννη Δελοκάβο. Το 1307 πέρασε στα χέρια των Γοζαδινών και το 1397 στον οίκο των Κρίσπων. Ο Γουλιέλμος Κρίσπος έδωσε το νησί στην κόρη του Φιορέντσα και από αυτήν πέρασε στο βενετικό οίκο Πιζάνι (1528). Το 1537 ο Μπαρμπαρόσσας το κυρίεψε και απήγαγε όλο τον αντρικό πληθυσμό του. Από το γεγονός όμως ότι το 1673 υπήρχαν στο νησί χίλιοι κάτοικοι, που έδιναν φόρο στους Τούρκους , πρέπει να συμπεράνουμε ότι οι κάτοικοι που είχε απαγάγει ο Μπαρμπαρόσσας ξαναγύρισαν στην πατρίδα τους. Στις 5 Ιούλη του 1799, ογδόντα πειρατές κυρίεψαν την Ανάφη και προκάλεσαν φοβερές καταστροφές.